Orhan Pamuk'un Masumiyet Müzesi'ni bu hafta sonu ağlayarak bitirdim...
Uzun zaman sonra ilk kez bir kitapta bu kadar derin bir üzüntü yaşıyordum. Bittikten sonra "Şimdi ben n'apıcam Çukurcuma'sız" dedim... Kemal'in, Fusun'a 9 yıl boyunca duyduğu bana göre saptantılı, hatta biraz hastalığa bürünmüş aşkından ziyade, Fusün'un elinin, teninin, vücudunun değdiği her şeyi bir tarihi esermişcesine saklamasıydı beni en derinden etkileyen...
Ben de bazı zamanlar kendimi Kemal gibi hissediyorum. O kadar çok şey saklıyorum ki... Ve zamanla onlara bakıp mutlu oluyorum. Sakladığım kalem, peçete, sigara izmariti, şeker paketi gibi herhangi bir şey, onu elime aldığım anda bana mutluluk veriyor. Sevgimin gerçekliğini ve 'sahiden' varoluşunu bana hissettiyor... Tıpkı Kemal'in hisleri gibi....
''8 yıl boyunca bir gün karşılaşırız diye yürüdüm bütün Taksim sokaklarını"
22 Eylül 2014 Pazartesi
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
Hayatını insanların üzerilerinde en çok vakit geçirdikleri ama sorsan en mutsuz oldukları ofis masalarına benzetiyordu. Çekmeceler, çekm...
-
Ben ölmek için dövme yaptırmadım ki, aşk için yaptırdım. Aşk için ölmek istesek,ona başka bir figür düşünürdük... ( Ömer ... -
Hayatını insanların üzerilerinde en çok vakit geçirdikleri ama sorsan en mutsuz oldukları ofis masalarına benzetiyordu. Çekmeceler, çekm... -
Havada yapış yapış bir nem vardı... İnsanların hepsi sanki milyonlarca lira borcu varmış gibi mutsuzluk içindeydi. Otobüsler binlerce umutsu...