Çok günler var önümde dedi adam.
Ama biraz sık dişini. Şu birikmişleri bir alsam, nereden baksan kışı çıkartır bize..
-inan lüzumu yok. Ben seni düşünüyorum. Bugünlerde sen fark etmiyorsun ama geceleri cok öksürür oldun. Bu bok çukurunda beni sensiz ko'ma!
-'yine başladın evhamlara' dedi adam. Şu dünyada bi cıgara keyfim var be hanım, ne yapalım nasIl dayanır yoksa insan bu fukaralığa!
-isyan etme d...edi kadın, bak ne paralar içinde olanlar var, hep demezler miydi Sakıp Sabancı çocuğunu iyileştirememiş diye! Ne yapayım hem sen yanımda olmassan ben parayı...
-sana hiç sen benim 'gonca gülümsün' demiş miydim? Gülün goncası makbuldür derler, sen benimle birlikte soldun gittin ama varsın olsun be, bu ömür senle güzel" dedi adam.
Belki hiç şiir yazmadı karısına, belki hiç şarkı söylemedi ama hayatları yazılmamış en güzel şiir kadar anlamlıydı...
....
Nazmiye K.

Not:görsele internette rastladım, üzerine bir şeyler yazmak istedim. Fotoğrafın sahibi ya da sahibesinin emeğine sonsuz saygılar🌸

Yazalım albayım

Günlerden cumartesiydi…

Cumartesi günü neden bu kadar üzerdi ki insanı? Üzerdi… Neden üzmesindi ki…

Çünkü yalnızdı.

Aslında o kadar uzun süredir düşünüyordu ki yalnızlık üzerine.

Mesela insan tam olarak ne zaman yalnız kalıyordu? Kim neye göre daha yalnız oluyordu? Ve esas en önemli soru! Her geçen gün nasıl daha da fazla yalnız kalmaya başlıyordu insan.

Bilmiyordu.

**

Aslında bundan birkaç yıl önce başlamıştı bu sorular zihnini kemirmeye. Nereye gitse bir yere tutunamıyordu. Gün geçtikçe artan bu his adeta kalbini ele geçirmiş, hiçbir yer kök salmasına izin vermiyordu. “Hayatından ne beklediğini bir bulabilsen her şey çözülecek” diyordu annesi. Ama farkında değildi kimse…

O bulmuştu, ama kimse inanmıyordu işte.

‘Ait olmak’ istiyordu.

**

Neydi ait olmak?

İnsan bazen bir su bardağına bile ait hissedebilirdi kendini. Yaşadığı sokağa, kestaneci Kudret amcaya, akbilin 2,15 basan sesine. Bunlara hep ait olabilirdi insan. Bazen ne kadar çabalarsa çabalasın olmazdı. Her sabah uyandığı yatak aslında yıllardır onun olsa bile yabancı geliverirdi. Baktığı duvarlar, saçını taradığı tarak, etiketi ve markası giyilmekten eskimiş terliği… Ne yaparsa yapsın eşyanın bile kalbi kırılırdı bazen…

**

Olmuyor mu size de bazen? Böyle caddelerde çılgın gibi koşma isteği gelmiyor mu size de? Bir yere yetişme derdi olmadan, sadece koşmak… Onun oluyordu işte. Arada sırada yapardı bunu… Deli gibi koşardı, bir yere varamadan...

Hayat denilen şey tam da bu değil miydi zaten?

Koşup durur insan nereye varacağını bilmeden… Çırpınır durur, sanki vardığı yerde mutlu olacakmış gibi…

**

Günlerden cumartesiydi…

Cumartesi günü neden bu kadar üzerdi ki insanı? Üzerdi…

Neden üzmesindi ki…

Ne diyordu çok ama çok sevdiği yazar Oğuz Atay:

“Bir oyun yazalım dedi Hüsamettin albayım. Yazalım dedim albayım. Tekrarlara düşmekten korkmadan oynayalım. Asıl tekrarlara düşelim ki, içimizi kemiren şeytanı her fırsatta rezil edelim. Yazalım albayım, ‘işte kalem, işte ızdırap albayım’”

Nazmiye K.

22 Ekim 2016

...sokağa nasıl çıkılacağını bilmem mesela. bende hayat bilgisi zayıf albayım. bilge bunları bilir, bu bakımdan akıllıdır, birlikte olabilseydik insanlık çok yararlanacaktı bundan. yazık oldu. şimdi yanımda olsaydı böyle üşümezdim albayım; beni bir arabaya bindirirdi hemen. ben bunlara çabuk karar veremem albayım. kararsızlığımla yanımdakilerin canını sıkarım. hava da çok soğudu albayım, eve dönmek istiyorum. biliyor musunuz, bilge beni evde bekliyormuş gibi geliyor bana. yoksa eve dönmek istemiyorum. beni bekleyen yalnızlığı ve karanlığı istemiyorum. bilgeden akıllı olduğum halde neden bu duruma düştüm acaba? neden herkes benden kaçıyor albayım? yaşamasını bilmiyorum da ondan mı? bir dakika albayım karşıdan birileri geçiyor. kadını bilgeye benzettim; peki erkek kim? değilmiş...

Havada yapış yapış bir nem vardı... İnsanların hepsi sanki milyonlarca lira borcu varmış gibi mutsuzluk içindeydi. Otobüsler binlerce umutsuzu bir duraktan diğerine taşıyordu. Kimse gülümsemiyor, çünkü memleket gülümsemiyordu.

Bugüne kadar hep bir yerlere savrulmuştu. Kendini hiç bir zaman anlatamaz, bundan dolayı hep mutsuzluk hissederdi. Çok sevdiği bir dizi karakterinin dediği gibi "aşka ve edebiyata abartmak yakışır" cümlesi hayat sloganıydı. Şiirlerini, bebeklerini, mektuplarını ve hayal kırıklarını bir gün doldurdu kolilere... Vedalaşmaya gitmedi. Kadıköy'deydi. 25 yaşında, otobüsün umutsuzlarının başında o geliyordu.

21.06.2016 / Antalya
Nazmiye.

Son zamanlarda her şey zorlanıyordu. Çiçek açmaya, bulut güneşe yanaşmaya korkuyordu. Gökyüzü bile karanlığa alışmış, yalnız yalnız bakıyordu insanlığa... böyle bir gündü işte yaşadığım. Şehrin yorgun yollarına özensizce toplanan saçlar yakışıyordu. Çantanın bir köşesinde devamlı duran toka, lazım olduğu an bir türlü bulunmuyor, o saçlar toplanmadıkça bunaltıyor, yüzüne yapışıyordu. Zaten her şey ama her şey üzerine yapışıyor gitmiyordu.
Sokaklar kirden, pislikten bir ahenge bürünmüş ama yine de sokak kedileri anlam katıyordu çirkin betonlara...
Derken sadece onun elinden tutarak yürümek istediğini hissetti. Sadece yürümek... yıllardir bir kere bile düzenli bir işi olmamıştı. Neyin hayalini kursa itinayla olmuyordu. Tek bir isteği vardı artık. Sadece 'yürümek'. Varlığın katre katre anlamını yitirdiği günlerde, yokluğun hisleriyle yoğrulmuş bir zaman, bir ân istiyordu. Lâkin o bile olmuyordu...
12.04.2016/ Şişli.
Nazmiye.